در اتاقی که به اندازه یک تنهائیست
دل من
که به اندازه ی یک عشق است
به بهانه های ساده ی خوشبختی خود می نگرد
به زوال زیبای گل ها در گلدان
به نهالی که تو در باغچه ی خانه مان کاشته ای
و به آواز قناری ها
که به اندازه یک پنجره می خوانند
سلام مطلبی که در بالا خوندین به نقل از وبلاگ دوست خوبم محمد کوجواری است . حتما سری به این وبلاگ بزنین . شرط می بندم ازش خوشتون بیاد!
برای دیدن وبلاگ 100 سال تنهائی و کگارهای محمد کوجواری اینجا کلیک کنین!
